کایروپراکتیک نوعی طب مکمل یا جایگزین است که در سال ۱۸۹۵ میلادی توسط یک محقق کانادایی به نام «دنیل دیوید پالمر» پایه گذاری شد. ابداع این علم به زمانی برمی گردد که پالمر موفق می شود شنوایی یکی از بیماران خود را با جااندازی مهره برآمده ستون فقرات سینه ای او بهبود ببخشد. نظریه او بر این اساس بود که بی نظمی آرایش ستون فقرات و تاثیر آن بر جریان های عصبی، عامل بسیاری از بیماریها است. کایروپرکتیک در واقع علم شناخت و درمان بیومکانیسم مفاصل، به ویژه مفاصل ستون فقرات است. بیومکانیسم مفاصل خود به سه حیطه مربوط می شود: لیگامانها که استخوانها را به هم وصل می کنند، تاندونها که عضلات را به استخوانها وصل می کنند و غضروفها که از ساییدگی استخوان ها جلوگیری می کنند. اختلالاتی که در محور حرکتی این اعضا مشکل ایجاد کنند اغلب شامل درمان کایروپراکتیک می شوند. از جمله این اختلالات می توان به بیرون زدگی یا پارگی دیسک های بین مهرهای پارگی های مینیسک، تاندون و رباط؛ دردهای عضلانی اسکلتی و … اشاره کرد.
کایروپراکتیک و دستیابی به حداکثر توان عضلانی
کایروپراکتیک علاوه بر درمان اختلالات اسکلتی عضلانی می تواند در بهبود عملکرد ورزشی نیز نقش داشته باشد. این طب با تنظیم و تطبيق مهره ها و مفاصل و درمان های دستی؛ دامنه حرکتی مفاصل را افزایش داده و با اصلاح حرکات ورزشکار و افزایش استقامت و توان عضلانی باعث بهبود عملکرد جسمی او می شود. متاسفانه امروزه بسیاری از ورزشکاران، حتی ورزشکاران حرفه ای حرکات خود را با تکنیکهای اشتباه اجرا کرده و به تدریج دچار آسیب های مختلف از جمله بیرون زدگی دیسکهای بین مهره ای، پارگی و نیم پارگی تاندون، پارگی مینیسک زانو و … می شوند. متخصص کایروپراکتیک با آگاهی از بیومکانیک و حالات صحيح تمامی اجزای بدن حین انجام تمرینات ورزشی مختلف، این اشکالات را اصلاح کرده و ورزشکار را به حداکثر توان خود می رساند.
به انقباضات ماهیچه ای توجه داشته باشید
یکی از اصول کایروپراکتیک در پیشرفت عملکرد ورزشی و کاهش آسیب پذیری، توجه به انقباضات ماهیچهای حین حرکات ورزشی است. در انقباض ایزومتریک» مفصل حرکت نمی کند، اما عضلات منقبض هستند؛ درست مانند زمانی که کیسه خرید را به دست می گیرید. در این وضعیت، عضلات جلو و پشت بازو منقبض هستند اما مفصل آرنج تکان نمی خورد. در انقباض «ایزوتونیک» علاوه بر منقبض شدن عضلات، مفصل نیز حرکت می کند. این انقباض خود به دو دسته تقسیم میشود. انقباضی که در آن زاویه مفصل از حالت عادی کوچکتر شده و عضله کوتاه شده باشد
کانسنتریک» نام دارد؛ مثل زمانی که دمبل را در حرکت جلوبازو به سمت بالا می آورید. در مقابل، انقباضی که در آن زاویه مفصل باز شده و عضله کشیده میشود «ایسنتریک» نام دارد، مانند زمانی که در حرکت جلو بازو دمبل را به سمت پایین بازمی گردانید. تمامی این انقباضات برای عملکرد ورزشی مطلوب، ضروری هستند و باید به شیوه صحيح انجام شوند. طب کایروپراکتیک با انجام تست های به خصوص می تواند شما را از اشکالات خود در انقباضات عضله ای آگاه کرده و به اصلاح آنها بپردازد.
از ریکاوری غافل نشوید
ریکاوری بازیابی توان عضله و ترمیم بافتهای عضلانی از دیگر اصول کایروپراکتیک در بهبود عملکرد ورزشی و پیشگیری از آسیب است. همانطور که بسیاری از ورزشکاران برای افزایش رشد و توان عضله از مکمل های مختلف استفاده می کنند باید بعد از هر جلسه تمرین به ریکاوری نیز بپردازند. ریکاوری ورزشی، روش های متعددی دارد. از کمپرس گرم (۴۰ تا ۴۵ درجه سانتی گراد) و کمپرس سرد (۱۰ تا ۱۸ درجه سانتی گراد) | گرفته تا ماساژ، فوم رول کردن، مصرف وعده های پروتئینی و خواب کافی همگی می توانند به ترمیم عضلات آسیب دیده پس از یک تمرین سخت ورزشی کمک کنند. اما ورزشکاران حرفه ای علاوه
بر رعایت این موارد باید بعد از هر جلسه تمرین، از روش های تخصصی ریکاوری مثل کامپرشن تراپی، کرایوتراپی (سرمادرمانی و … هم استفاده کنند. حرکات کششی قبل و پس از هر جلسه ورزش، بخشی دیگر از اصول ریکاوری هستند که از کوتاه شدن عضلات به دنبال افزایش حجم جلوگیری کرده و به باز شدن دامنه حرکتی مفاصل و حفظ تعادل عضلانی کمک می کنند. ریکاوری با تخلیه اسید لاکتیک بوجود آمده در عضلات بعد از تمرین در کاهش درد و ترمیم عضله نیز نقش مهمی دارد.
اختلالات اسکلتی- عضلانی را با کایروپراکتیک ریشه ای درمان کنید
علاوه بر بهبود عملکرد ورزشی ، کایروپراکتیک با علت یابی اختلالات و دردهای اسکلتی عضلانی به رفع آنها می پردازد. اگر این موضوع مورد غفلت قرار بگیرد و پزشک تنها به رفع علائم و درد اکتفا کند پس از مدتی درد بیمار عود خواهد کرد. برای مثال اگر فرد دچار بیرون زدگی دیسک کمر شده باشد باید ابتدا مشخص شود که علت آن گودی زیاد کمر است یا کمبود گودی و ضعف عضلانی ناحیه مرکزی بدن، باسن، اندام تحتاني و … . درمان کایروپراکتیک معمولا با فیزیوتراپی آغاز می شود در این مرحله باید از دستگاههای فیزیوتراپی با صورت ترکیبی استفاده کرد تا درد حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد کاهش یابد. بخش دوم درمان شامل تکنیکهای درمان دستی و تنظیم و تطبيق مهره ها و مفاصل میشود. بخش دیگر درمان با کمک ابزارهای مخصوص به رفع زخمهای داخل بافت (بافتهای نیمه سخت و نرم) می پردازد. مرحله پایانی درمان نیز شامل توانبخشی و ترمیم بافت های عضلانی میشود. هدف از این مرحله، افزایش انعطاف پذیری و قدرت عضله و حفظ تعادل است. در صورت عدم بهبودی با روشهای فیزیکی و غیرتهاجمی، در مقطع بعدی می توان تحت نظر پزشک از دارودرمانی و انواع قرصهای مسکن و ضدالتهاب استفاده کرد. اگر بیمار به دارودرمانی هم جواب ندهد باید تحت درمان با روش های تهاجمی مثل تزریق دارو قرار بگیرد. جراحی نیز آخرین گزینه برای درمان محسوب میشود.
خانه درمانی چه زمانی مجاز است؟
رسیدگی به دردها و آسیب های ورزشی مراحل مختلفی دارد. گاهی اوقات درد به قدری شدید است که فرد باید در اسرع وقت به مرکز درمانی مراجعه کند اما در مورد دردهای قابل تحمل در مرحله اول خانه درمانی توصیه میشود. در خانه درمانی می توان از راهکار «پرایس» (PRICE) استفاده کرد. اجزای این راهکار عبارتند از حمایت از عضو آسیب دیده (Protection)، استراحت (Rest)، سرمادرمانی با استفاده از یخ (Icing)، کمپرس کردن (Compression) و بالا نگه داشتن عضو آسیب دیده از سطح قلب (Elevation). اگر درد بعد از گذشت ۳ روز به خانه درمانی جواب ندهد در مقطع بعد باید به پزشکان غیرتهاجمی مثل متخصص کایروپراکتیک، فیزیوتراپی، توانبخشی، طب فیزیکی، طب سوزنی و … مراجعه کرد تا علت آن مشخص شود.
